Het verhaal van Kalle

Toen Kalle 9 maanden was, werd duidelijk dat hij acute lymfatische leukemie heeft. 

Moeder van kanjer Kalle

‘Wat is hij bleek!’ riepen veel mensen om ons heen in de twee weken voor de diagnose. ‘Hij is half Scandinavisch, dus veel kleur kan er niet op zitten,’ grapten we dan. Kalle was elke dag bij ons en daardoor zagen we niet dat hij geleidelijk aan steeds witter werd. Wel zagen we naarmate de tijd vorderde, andere dingen die ons niet lekker zaten: Kalle werd erg passief, sliep veel meer dan normaal en had op en af last van hoge koorts. 

De diagnose 

Uiteindelijk kwam de diagnose heel snel. Ook onze huisarts vertrouwde zijn kleur niet en prikte zijn HB. Dat bleek veel en veel te laag. Ze vermoedde dat het om een infectie ging en stuurde ons door naar de kinderarts. Dezelfde avond in het ziekenhuis viel het woord leukemie, maar telkens als iets wat uitgesloten moest worden om de diagnose te stellen.

Om leukemie uit te sluiten, gingen we de volgende ochtend met een ambulance naar het Prinses Máxima Centrum voor een beenmergpunctie. Aan het einde van de middag hoorden we wat we ondanks alles nog voor onmogelijk hielden. Onze baby heeft acute lymfatische leukemie. Kalle was toen negen maanden oud.

Twee dagen later begon de behandeling. De behandeling duurde twee jaar, waarvan de eerste zes maanden het meest intensief waren. We hoopten elke dag dat we na de intensieve kuren mochten starten met de onderhoudstherapie. Helaas heeft Kalle ook een bepaalde genafwijking in zijn leukemiecellen, die maakt dat de kanker zich agressiever gedraagt. 

Onze grootste inspiratiebron

De chemokuren slaan tot nu toe goed aan, maar de kans dat de leukemie snel terugkomt is 50%. Ons leven is sinds de diagnose enorm veranderd. De behandeling vraagt veel van ons aanpassingsvermogen. Onze grootste inspiratiebron is Kalle. Hij heeft ongelooflijk veel veerkracht. In het ziekenhuis staat hij bekend als Kalle Casanova, want met zijn schaterlach en grote ogen, windt hij alle verpleegkundigen, artsen, pedagogisch medewerkers, schoonmakers en keukenmedewerkers om zijn vingers. Hij is een erg lief, vrolijk en rustig mannetje die gelukkig (en helaas) al helemaal gewend is aan alles wat er in het ziekenhuis gebeurt. 

Op een blog schrijven we aan Kalle wat er nu allemaal gebeurt. Niet alleen de behandeling die hij moet doorstaan, maar ook met alle andere mooie en dagelijkse dingen die we samen meemaken. Op deze manier houden we de mensen om ons heen op de hoogte. Maar hopen dat Kalle, als hij groot is, terug kan kijken en lezen over wat er allemaal gebeurde toen hij nog zo heel klein was. 

Fotografie: Marijn Fidder